فریاد دل

 

 هر چه فریاد زدم                          شکوه ز بیداد زدم

 سجده سحرگاه زدم                       نه با زبان، در دل خود داد

 نعره ز دل، هرگاه و بیگاه زدم

                         زار زدم  ،  زار زدم

                                                    ضجه ز بیداد زدم

 کس نشنید فریادم                         کس نرسید بر دادم

                              ***

 نهیب بر دل بیمار زدم                  آرام بر او داد زدم

 فریاد کن، بیداد کن                       نامردمان بیدار کن

                              ***

 دمی در خود  تنیدم

                        فریاد دل  شنیدم ،

                                                   "داد زدم، فریاد زدم

                                                   بر کوی و برزن، هرگاه و بیگاه زدم
کس خط دل نخواند                 کس حرف دل نداند"

 

ما را در اینستاگرام دنبال کنید     sher_dar_sokhan @

بی خبر در دام

       

 

 

ما همان متن کتابیم

                                که ز مطلب خارج و در حاشیه افتاده ایم

ما همان اشعار نابیم

                               که غلط خوانده شد و از قافیه افتاده ایم

ما همان سرو بلندیم

                            که چنین خشکیده و در بیشه زار افتاده ایم

ما همان فرهاد به کوهیم

                            بیستون ها کنده و حالا ز پا  افتاده ایم

ما همان شبگرد مستیم

                              راه خویش گم کرده و در کوره راه افتاده ایم

ما همان بینای کوریم

                            در گریز از چاله ها ، حالا به چاه افتاده ایم

ما همان اشتر لنگیم

                           قافله رفته و ما تازه به راه افتاده ایم

ما همان ماهی در آبیم

                           که در این تنگ بلور از بخت زار افتاده ایم

بسی هشدار دادیم هر کسان را ما ز دام

                           غافل از آنکه خود ما هم به دام افتاده ایم

ما را در اینستاگرام دنبال کنید               sher_dar_sokhan @

مهتاب پیه سوز میشود

زمستان است چرا بر شهر ما برفى نبارد ؟                           چرا این آسمان با این زمین کارى ندارد؟
ز هم بیگانه ودرشهر خود غربت نشینیم                               چرا هیچ دل به دل هاى دگر راهى ندارد؟
                                                                   ***
چرا آبی نداریم تا گِل آلودش کنیم خود؟                                یکى شادى نداریم، درد جانسوزش کنیم خود
چرا مهتاب نمى تابد بر این شهر بار دیگر؟                          که خاموش یا که تعویض ما به پیه سوزش کنیم خود
                                                                  ***
چرا درمان نداریم تا که ما دردش کنیم خود؟                        کجا یابیم یکى ناجى که ما غرقش کنیم خود
چرا نیست بهر ما درمانگر و حاذق طبیبى ؟                         که آزارش دهیم تا راهى مرگش کنیم خود
                                                                  ***
چرا باغی نداریم  که در آن انگور بکاریم  ؟                       بخشکانیم خود انگور را که در آن  گور بکاریم
چر باران  نمى بارد در این شهر بار دیگر ؟                       که جاى شکر نعمت لعن ونفرینش سپاریم
                                                                  ***
سپید برف را چرا بارد در آن شهر که من هستم                 که نیکى را لگد کردم من و خود ستم هستم
تا من و من ها در این شهریم، دگر برفی نبارد                  که من ها زشتى اند و من پى اهرمن هستم

 

ما را در اینستاگرام دنبال کنید                           sher_dar_sokhan @

درخت خشک

 

چوب خشکـیـم در گذار این زمان پوسیده‌ایم
	آن درخـتـیـم کـه قـُدوم مـوریان بوسیده‌ایم
موریان در ساقـه هم از ریشه ما را می‌خورند
	ما هـنوز در فکر دیـروز با دلی شوریده‌ایم
تا به دیروز شاخ و برگی بس فراوان داشته‌ایم
	یادمان رفت دانه‌ی ریز در زمین روییده‌ایم
پوستمان از تن برون کردند و ما عریان شدیم
	بی لباس ماندیم و تن را ما به رنگ پوشیده‌ایم
مسـیـر دور و نـبـود کـفـش مـناسـب پای ما
	پس دویدیم و بـرهـنـه پـا طریق پوییده‌ایم
نـنـوشـیـدیم جـرعه‌ای ما از شراب زندگی
	وقت چو کوته بود ،فقط ما خُمره را بوییده‌ایم

ما را در اینستاگرام دنبال کنید  sher_dar_sokhan @

 

روزگار بی کسی

تو روزگار بی کسی

هیچ کس نمیخواد هیچ کسی

سگ ها به ما محرم ترند

هم گربه ها همدم ترند

*****

تو روزگار بی کسی

بی داد و هم بی داد رسی

شکوه ز بهر چه کنیم؟

از خود گله بر که کنیم؟

آبیست که خود گِل کرده ایم

بذریست که خود له کرده ایم

نفرین به هر چه نسل ماست

که گربه اصلِ  اصل ماست .

ما را در اینستاگرام دنبال کنید   sher_dar_sokhan @

یادش بخیر

 

یاد اون روزا بخیر، اون پریروزا بخیر
	یاد اون آب حوضیا و اون لحاف دوزا بخیر
یاد طهرون قشنگ با اون هوای صاف و پاک
	یاد آب انبار، خنک آب قنات و آب چاه
***
یاد عید و عیدی و نخودچی کیشمیش‌ها بخیر
	یاد باغ‌های ونک،جیک جیک گنجیشک‌ها بخیر
یاد اون شب‌های تجریش، یاد دربندش بخیر
	یاد اون مادر بزرگ، پاچین خوشرنگش بخیر
یاد آدم‌های یکرنگ هم که خوب و مهربون
	اون خیابونای خلوت، هم صفای کوچمون
یاد اون روزا بخیر، اون پریروزا بخیر
هر چه بود باید بگوییم که فقط یادش بخیر
	هر چه داشتیم و نداشتیم، جدّ و آبا اش  بخـیر

ما را در اینستاگرام دنبال کنید   sher_dar_sokhan @

خودپرست

 

در این روزها دگر هیچ کس کسی را دوست ندارد
	نـوای نی دگـر آن نـالـه‌ی جانسوز نـدارد
به هر کس می‌رسی نالان و سرگردان خویش است
	که آن خود  کرده را چیزی به جز افسوس  ندارد
اگـر مـحـتـاج نـانـنـد و به حرمان هـمجـواران
	به جـز سـیـری روا بر  ما در این  دنیا  نباشد
زمستـان گـر که هست، باشد، به ما سرما نباشد
	به تابستان هوا گرم و به ما گرما نباشد
یکی لیلا اگر باشد،هزار مـجــنـون در این شهر
	به جز بـر ما، سـزاوار بـر کسی لـیلا نباشد
در  این روزها درختان هم به یکدیگر غریبند
	سیه چادر کنند بر سر که همدیگر نبینند
در این روزها تمام بوته‌ها از ریشه خشکند
	تـمـام بـاغـبـانـان در عـزای گـل نشینند
در این روزها شکوفه از درختان در گریز است
	درختان ساکتـنـد و آن  شکوفـه در ستـیـز است
درختان می‌شوند لخت و شکوفه نیز به نسیان
	نداند که شکوفه بی درختان هیچِ هیچ است

ما را در اینستاگرام دنبال کنید      sher_dar_sokhan @

گزیده ای از شعر شکایت

 

ما را چرا زائیده‌اند
	خود رفته آرامیده‌اند
آنان که ما آورده‌اند
	این روز ما ندیده‌اند

 

ما را در اینستاگرام دنبال کنید    sher_dar_sokhan  @ 

|

ساخت کد آهنگ و موسیقی

حقیقت

من آییــن و طـریقت را نمی‌خواهم
	من این زهــر حقیــقت را نمی‌خواهم
حقـــیقت راچــــــویابی تلخِ تلخ است
	من این فتـــح و غنیمت را نمی‌خواهم
مــــــراد من همان نادانی و بی‌خبریست
	من از تو هیچ فضیلت را نمی‌خواهم
ضمیرم را زدانــــــــایی تو پـاک ساز
	عذاب و رنــــج بیشتر را نمی‌خواهم
رهایم کــــــــن به رویـــــــــای خیـالم
	که من پند و نصیحت را نمی‌خواهم

 

ما را در اینستاگرام دنبال کنید    sher_dar_sokhan @ 

 

احوال درون

 

کس ندانست  پریشانی احوال تو را
	پیشگو به غلط گفت آینده و هم فال تو را
غرق شدی، ناجی نشنید فریاد تو را
	شاید شنید، بها نداد تو و امثال تو را
باور نشد طبیب کهنگی زخم تو را
	چون او دید سکوت و لب خندان تو را
تب از درون سوزد و گلگون از برون
	علاج نیست تب داغ و درد پنهان تو را
باغ تو پر شکوفه شد، اما چه سود
	میوه نداد شیرین کند کام تو را
چشم حسد دریده شد بر شکوفه‌ها
	شکوفه رفت، علف گرفت باغ تو را
حاضر را تو دادی که مضارع را بسازی
	از کف بربودند ماضی و هم حال تو را
تو خود غوطه‌وری در ظلمت خویش
	حسرت برند خوشی اقبال تو را

ما را در اینستاگرام دنبال کنید   sher_dar_sokhan @