هر چه فریاد زدم شکوه ز بیداد زدم
سجده سحرگاه زدم نه با زبان، در دل خود داد
نعره ز دل، هرگاه و بیگاه زدم
زار زدم ، زار زدم
ضجه ز بیداد زدم
کس نشنید فریادم کس نرسید بر دادم
***
نهیب بر دل بیمار زدم آرام بر او داد زدم
فریاد کن، بیداد کن نامردمان بیدار کن
***
دمی در خود تنیدم
فریاد دل شنیدم ،
"داد زدم، فریاد زدم
بر کوی و برزن، هرگاه و بیگاه زدم
کس خط دل نخواند کس حرف دل نداند"
ما را در اینستاگرام دنبال کنید sher_dar_sokhan @
دیدمش پیرزنى در کوچه اى نشسته بود تکیه بر دیوار خانه چشم به راه و خسته بود
صدا بسى گسسته بو د ، قامت ز نیم شکسته بود بار دنیا بر زمین،بارى دگر او بسته بود
گله از اهل جهان ، هم ناله از جور زمان با تبسم بر لبان بغض خود مى کرد نهان
برگ خشکى در خزان ، مشتاق کوچ به آسمان مبهوت و مات و بى کلام ، نه جمله اى بود بر زبان
***
گفتمش در کودکى دیدم تو را بودی جوان چشمه اى بودى وسرچشمه به یک آب روان
هر که میدیدش تو را ، خود مى ستودش او خدا آرزو مى کرد به دریا باشد و تو ناخدا
پس چه شد امروز چنین خشکیده و وامانده اى تو عروس قافله از کاروان باز مانده اى
گفت: " کاروان رفتست و من جا مانده ام قافله بگذشت از این کوچه و من خواب مانده ام"
گفتمش د رگذر است از کوچه هر روز کاروان لیک نچیند کل گل ها را به یک روز باغبان
گفت: " کاروانى که گذشت بودند بسى آشناى من یک به یک در کودکى همبازى و همپاى من
خلوت است کوچه به چشمانم چو رفتست کاروان یک نماندست آنهمه دیرینه یار مهربان"
گفتمش برگرد به خانه هیچ مکن تعجیل بر آن کاروان دگر است این کوچه را کوته زمان
گفت : " آن که تو خانه بنامى یک مسافرخانه است چون برون گشتى از آن بر تو دگر بیگانه است
هر که خوش دارد دلش بر سرسراى این سرا چون کند هجرت از آن ، جاى دگر بى خانه است"
ما را در اینستاگرام دنبال کنید sher_dar_sokhan @
