با خیال تو

راندی مرا، راهی میخانه شدم
		به جای تو ، رفیق پیمانه شدم
از بخت بدم عکس تو در پیمانه بود
		مستی پرید، دوباره دیوانه شدم
بهر شکستنت من سوی بتخانه شدم
	از پایه ریختم من  و  ویرانه  شدم
گفتم که به معبد بروم توبه کنم
	توبه شکستم  ،  بر تو پروانه شدم
گریز از تو و امید  به وصال نیست
	در خیالم با تو آمیختم و همخانه شدم

 

ما را در اینستاگرام دنبال کنید   sher_dar_sokhan @

 

دیدار

از کجا تا به کجا                          ما شدیم هى جا به جا
د رپى دیدار دوست                        سر کشیدیم هر کجا
ما دویدیم شب و روز                         طى نمودیم ره دور
قصه بود و نبود                                یکى بود، یکى نبود
آخرش ماندیم به جا               هیچکس نبود در هیچ کجا
پس ما درون خود شدیم          هم ما برون از خود شدیم
بى نیاز ز غیر شدیم                 چون ما ستون خود شدیم
راه خویش کردیم جدا                  هم ما شدیم از من رها
تا رسیدیم به خود و                       هم ما رسیدیم به خدا    

 

ما را در اینستاگرام دنبال کنید            sher_dar_sokhan @

 

آخر ، آغاز است

                        وقتش رسیده  ای دل ، پرهای تو  باز کنم                      بر بال تو نشسته قصدِ به پرواز کنم

                        ساز خودم ساز کنم ، نغمه پر آواز کنم                         باز من این راز کنم ، دَم من به دمساز کنم 

                        در همه جا جار کنم ،طلب ز همراز کنم                       همدمی بر من بدهد، ناز بکشم ، ناز کنم

                       عشق خود ابراز کنم ، نه بر تو آزار کنم                        راهی که آخر شده است ، ز آخر آغاز کنم

                      بر تو من اصرار کنم ، دورت ز انظار کنم                       من تو را جایی ببرم ، واقف به اسرار کنم  

                     نیت به درگاه کنم ، شب را به صبحگاه کنم                      روزه خود بشکنم و در سحر افطار کنم  

ما را در اینستاگرام دنبال کنید                sher_dar_sokhan @

مسافر

دیدمش پیرزنى در کوچه اى نشسته بود                                       تکیه بر دیوار خانه چشم به راه و خسته بود
صدا بسى گسسته بو د ، قامت ز نیم شکسته بود                        بار دنیا بر زمین،بارى دگر او بسته بود
گله از اهل جهان ، هم ناله از جور زمان                                          با تبسم بر لبان بغض خود مى کرد نهان
برگ خشکى در خزان ، مشتاق کوچ به آسمان                              مبهوت و مات و بى کلام ، نه جمله اى بود بر زبان
                                                                                  ***
گفتمش در کودکى دیدم  تو را بودی جوان                                    چشمه اى بودى وسرچشمه به یک آب روان
هر که میدیدش تو را ، خود مى ستودش او خدا                            آرزو مى کرد به دریا باشد و تو ناخدا
پس  چه شد امروز چنین خشکیده و وامانده اى                            تو عروس قافله از کاروان  باز مانده اى
گفت: " کاروان رفتست و من جا مانده ام                                       قافله بگذشت از این کوچه و من خواب مانده ام"
گفتمش د رگذر است از کوچه هر روز کاروان                                 لیک نچیند کل گل ها را به یک روز باغبان 
گفت: " کاروانى که گذشت بودند بسى آشناى من                       یک به یک در کودکى همبازى و همپاى من
خلوت است کوچه به چشمانم چو رفتست کاروان                         یک نماندست آنهمه دیرینه یار مهربان"
گفتمش برگرد به خانه هیچ مکن تعجیل بر آن                                کاروان دگر است این کوچه را کوته زمان
گفت : " آن که تو خانه بنامى یک مسافرخانه است                       چون برون گشتى از آن بر تو دگر بیگانه است
هر که خوش دارد دلش بر سرسراى این سرا                              چون کند هجرت از آن  ، جاى دگر بى خانه است"

 

ما را در اینستاگرام دنبال کنید       sher_dar_sokhan @

سرکه فروش

بگذشت بهار و بلبل به چمنزار نیامد

                                        دلبر همه جا رفت، به بالینِ منِ زار نیامد

اینهمه گل، برکف ما به جز تیغ و به جزخار نیامد

                                        عالمی دوست، بَر ما به جز آن یارِ ستمکار نیامد

همه پر شور و بر این حزن پر اندوه ما

                              یک صوت خوش و نوای غمساز نیامد

در جمع مستان ما نشستیم خمار

                                        شب طی شد و آن ساقی دمساز نیامد

به هر میکده رفتیم، همه سرکه فروش بود

                                        کام تلخ و یکی ساغر پر شراب نیامد

دل به دریا چون زدیم خشکیدش

                                        در طالع ما، به جز کویر و جز سراب نیامد

 

ما را در اینستاگرام دنبال کنید     sher_dar_sokhan @

یادی از کودکی

یادش بخیر اون روزای کودکی را                           لیموناد و آبنبات و پولکی را

یادش بخیر اون بازی الک دولک                           غافل بودیم ز گردش چرخ و فلک

چرخ و فلک تو اون روزا یه بازی بود                    کمتر کسی از آدما ناراضی بود

یادش بخیر، شب‌ها توی تابستونا                          جامونا مینداختیم رو ی پشت بونا

مادر می‌گفت  ابر هوا ، نرین بالا                    کی گوش می‌داد، همه بودیم سر به هوا

یادش بخیر زمستونا و کرسیا                                  جلو درا ،  گالِشا و اورُسیا

یادش بخیر اون شب عید و کفش نو                   ذوق می­کردیم که می­خوردیم ما پلو       

یادش بخیر درس و کلاس و مدرسه                        مشق شب و ترس از حساب و هندسه

یادش بخیر معلمای شیک و پیک                           مداد  شیر نشان و اون خودکار بیک

یادش بخیر اول ابتدائی را                                    همون ابتدای ابتدایی را ...

با هم میخوندیم که" بابا نان داد "                       کس نمیگفت:" برای نان جان داد" 

 

ما را در اینستاگرام دنبال کنید        sher_dar_sokhan @

سایه ایستاده

 

هر چه گفتم من، تو هرگز نشنیدی

                                              نیازم نفسی بود و تو بر من ندمیدی

هر چه زنهار به تو دادم از خطر

                                              هر چه گشتم در پی­ ات من در به در

هر چه از خود کندم و بر تو زدم

                                              شاید بتوانم که تو از دست ندهم

                               ***

هر چه گفتی، من خموش ماندم به جا

                                            به هر بیراهه رفتی من نپرسیدم کجا

هر چه قهر کردی، من نوازشها زدم

                                            هر چه طبل جنگ زدی، من طبل سازش‌ها زدم

هر چه تو طوفان شدی، من صخره‌ی آرام شدم

                                          هر چه تو عصیان شدی، من دور ز هر طغیان شدم

آخرش رفتی و من تنها شدم

                                          سایه‌ای بودم، ز ناچاری خود بر پا شدم

 

ما را در اینستاگرام دنبال کنید       sher_dar_sokhan @